Obsession

“I desire to be with you. I miss you. I feel lonely when I can't see you. I am obsessed with you, fascinated by you, infatuated with you. I hunger for your taste, your smell, the feel of your soul touching mine.” 
― Jack Llawayllynn, Indulgence

  Dumating ka na ba sa puntong nasabi mo sa iyong sarili na may mali sa nararamdaman mo? Kailan ba nagiging mali ang isang pagmamahal? At hanggang saan ba dapat ang limitasyon ng isang tao kapag umiibig?

  Hindi na bago sa akin ang makarinig ng iba't-ibang kwento ng mga taong in-love. Lahat na halos ng mukha ng pag-ibig ay nakilala ko mula sa mga taong nagbigay ng tiwala nila sa akin upang ilahad ang kanilang mga saloobin sa tuwing nakadarama sila ng kakaibang pakiramdam. Pakiramdam na dulot ng pagmamahal. Hindi na rin bago sa akin ang salitang pag-ibig dahil ako mismo ay nakaramdam na rin nito. Maraming pagkakataon sa buhay ng isang tao kung saan nararamdaman nya ito mula sa iba't-ibang taong kanyang nakikilala, sa mga panahong hindi nya inaasahan. Madalas, dahil sa biglaan ang pagdating ng ganitong pakiramdam ay hindi nagiging madali o handa ang isang tao para magdesisyon kung ano ang dapat nyang gawin o reaksyon dito. Marahil ito rin ang dahilan kung bakit may iba na hindi kayang kontrolin ang kanilang damdamin. 

  Tunay na ang pagmamahal ay walang limitasyon o hangganan. Maaari natin itong ibigay kanino man ng buong puso, nang walang hinihintay na kapalit. Gayunpaman, hindi ibig sabihin na walang limitasyon ay laging sapat. Sapagkat may mga pagkakataon na ibinibigay natin ito ng higit sa kinakailangan o maaaring asahan. Sa madaling salita SOBRA. At kapag sobra ang pagmamahal, nagdudulot ito ng hindi magandang resulta o bunga. At ito ang tinatawag nating OBSESSION..

  OBSESSION o humaling ang tawag kapag ang isang tao ay nasa kalagayan ng lubusang pagnanais, kung sa pag-ibig ay nakararamdam ng higit pa sa kayang ibigay ng pagmamahal. Kadalasan ay hindi nawawala sa kanyang isipan ang lahat tungkol sa kanyang iniibig. Nakaaapekto rin ito sa pang-araw-araw nyang gawain, kawalan ng focus, at mga di pangkaraniwang gesture. May mga pagkakataong hindi mo sila makakausap ng matino at hindi mapakali. Ito ang naguudyok sa isang tao na gumawa ng mga hindi pangkaraniwang gawain gaya ng pagkuha ng privacy ng ibang tao, pagkawala ng respeto at kung minsan, nakalulungkot mang sabihin, ay nagiging dahilan ng paggawa ng mga karumaldumal na gawain. Kapag dumating na sa ganitong punto ng pagmamahal ang isang tao, nawawala na ang tunay na kahulagan ng pag-ibig. Hindi na damdamin ang ginagamit at nananaig kundi pagnanasa at pananamantala, pagkawala ng kalayaan ng puso na magmahal at pagpapasakop sa kasamaan at kasalanan. Sabi nga nila 'lahat ng sobra ay masama'. 

  May ilang mga tao akong kinausap at tinanong kung naranasan na nila ang ganitong sitwasyon. Kung may pagkakataon ba sa buhay nila na na-obsess sila sa taong minsan nilang nagustuhan. At ito ang ilan sa kanilang mga sinabi -

*hindi makatulog sa gabi kakaisip sa taong mahal

*palaging nakatitig sa larawan nito

*madalas ay sinusundan ito saan man magpunta

*naka-follow sa iba't-ibang social networking sites

*inaalam ang mga paborito nito at ginagaya o ginagawa

*nagpapapansin ng todo-todo

*nagtatanong sa mga kakilala nito ng iba't-ibang impormasyon

*tini-text buong maghapon, magdamag kahit walang reply

*kung makatitig akala mo lalamunin ng buo

*at higit sa lahat ay kukuha ng anumang gamit nito, aamoy-amuyin pa ito, yayakapin at itatabi pa sa pagtulog. tsk tsk!

  Isa rin sa mga hindi magandang bunga nito ay ang sapilitang pag-angkin sa taong gusto nito, sya man ay single o taken. Ang taong nakararanas nito ay nawawala sa tamang katinuan ng pag-iisip. Wala itong pakialam sa anuman o sinuman basta't ang mahalaga ay mapasa-kanya ang gusto nya. Hindi mahalaga kung kalaban nya ang buong  mundo, ang mahalaga ay magtagumpay sya sa lahat  ng kanyang mga plano. Haay buhay! hindi masamang magmahal. Ang masama ay ang umangkin ng pagmamahal na hindi naman nararapat sa iyo. Hindi lang ito nakasasama sa ibang tao maging sa iyong sarili. Kung sakali mang mapasa'yo nga ang taong minamahal mo, ang tanong, magiging masaya ka nga ba talaga? O mas pahihirapan mo lang ang damdamin mo sa tuwing magkasama kayo pero iba ang nasa puso't isipan nya.

  Naniniwala ako na lahat tayo ay may mga pagkakataon sa buhay natin na makilala at mahanap ang taong bubuo sa atin. Madalas nga lang ay naiinip tayo at nagmamadali, at sa mga ganitong pagkakataon tayo madalas magkamali. Kaya nga hindi mo kailangang madaliin ang mga bagay-bagay. Kung hindi talaga para sayo wag mong pilitin. Dahil baka sa mga pagkakataong pinipilit mo ang iyong sarili sa taong hindi ka gusto, ay ang pagkakataong nasasayang upang makilala mo ang para sayo.

ESTRANGHERO

 Sa panahon ngayon, mahirap magtiwala. Maraming manloloko, manggagantso, mapagsamantala. Kaya nga't madalas nating marinig mula sa mga nakatatanda habang pinagsasabihan ang mga bata "don't talk to strangers". Tama nga naman, madalas ang mga nagiging biktima ng mga karahasan o pananamantala ay yung mga taong mabilis magbigay ng kanilang tiwala. Pero nasubukan mo na bang makipag-usap sa isang ESTRANGHERO?

 Makikita mo ako sa iba't ibang bahagi ng Metro Manila, gumagala, puma-PARTY. Hindi ako yung tipo ng tao na lulon sa mga bisyo. Pero gusto ko ng mga kasiyahan. Hindi ko yata kayang manatili lang sa bahay ng buong linggo ng hindi lumalabas para gawin ang mga bagay na gusto ko. Sakit na nga yata yun. Yung nangangati ang paa, nangangalay ang likod at puwet at sumasakit ang ulo pag walang GALA. Yan ako. Normal yan para sa akin.Hindi ko alam sa iba.

 Pero sa kabila ng pagiging gala, ako rin yung tipo ng tao na madalas mong makikitang nag-iisa. Hindi dahil sa takot ako sa mga tao. Puma-party nga ako di ba? Pero minsan, masarap lumayo at pansamantalang iwan ang mundong araw araw mong ginagalawan. Yung mga taong araw araw mong nakakasalamuha at yung mga gawaing palagi mong ginagawa. Hindi masamang mapag-isa. Dahil sa mga panahong yun, malaya kang nakakapag-isip at malaya mong naaangkin, maging pansamantala man lang ang salitang KAPAYAPAAN.

 Hindi ako madaling magbigay ng tiwala. Hindi ibig sabihin na madalas tayong magkausap at magkakwentuhan, tiwala na ako sa'yo. Hindi ganun yun. Maaaring may mga bagay ka na nalalaman tungkol sa akin. Pero malaki na kung dalawampung pursyento ng pagkatao ko ang alam mo. Kaya nga para sa akin walang pwedeng humusga at kumuwestyon sa kung sino at kung ano ako. Alam yan ng mga kaibigan ko. Mabait ako sa mabait, madalas mo rin akong makikitang masaya. Pero marunong din ako magalit, gaya ng lahat. Normal ako parang ikaw.

 Naging magulo ang isip ko ng mga nagdaang araw. May mga bagay na gumugulo sa isip ko at may mga bagay na hindi ko masabi sa kahit na kanino. Marami akong kaibigan, at may mangilan sa kanila na nakakausap ko tungkol sa mga bagay na hindi ko masabi sa iba. Pero iba ito. Hindi malaking problema pero hindi ko maramdamang kailangan kong sabihin sa kanila. Minsan may mga bagay tayong hindi masabi at hindi natin alam kung bakit. Kahit sa mga pinagkakatiwalaan nating mga tao. At sa mga panahong ito, tila kailangan natin ng isang ESTRANGHERO.

 Estranghero ang tawag sa taong hindi mo kilala, walang kinalaman sa buhay mo o hindi mo nakakasalamuha. Maaaring isang taong sa isang saglit, bigla o marahan ay nakadaupang palad mo sa di inaasahang pagkakataon. O sadyang nakilala o nakausap mo lang. May mga nagsasabing wala naman talagang estranghero dahil lahat naman tayo ay galing sa iisang pamilya. Hindi man natin kilala ang isang tao, galing pa rin tayo sa iisang Ama. Pero para sa akin, Estranghero ka kung hindi kita kilala.

 Isang pagkakataon ang dumating sa akin ngayon. Isang kamag-anak na matagal kong hindi nakita at ni minsan ay hindi ko nakausap ang nakasama ko sa loob lang ng isang araw. Isa syang Estranghero para sa akin dahil hindi ko sya kilala maliban sa kanyang pangalan. Kaya nga't hindi naging madali sa una ang pakikipag-usap ko sa kanya. May mga pagkakataong hindi ko alam ang sasabihin at hindi ko alam kung paano bubuhayin ang usapan. Pero gaya ng sinabi ko, isa itong pagkakataon. Pagkakataong masabi ko ang isang bagay na hindi ko masabi sa iba dahil sa mapanghusgang pananaw ng mga tao. Oo, unang beses kaming nag-usap at naglabas ako ng mga saloobin ko. Bagay na kadalasan ay ginagawa ko lang sa mga malalapit kong kaibigan. Pero iba ito, iba pala ang pakiramdam ng pagsasabi ng nilalaman ng isip mo sa taong hindi mo kilala at hindi ka rin kilala. Mas malaya kang magpahayag ng nararamdaman mo ng walang alinlangan. Nasabi ko na ang hindi ko masabi, ng walang panghuhusga at may pagmamalasakit, na sa palagay ko ay tunay dahil hindi naman nya kailangang magpanggap dahil hindi naman kami magkakilala.

 Isa syang ESTRANGHERO. Dating ESTRANGHERO. At nais kong manatiling ESTRANGHERO para malaya akong makakapagkwento sa kanya ng walang takot at alinlangan. Tunay na hindi dapat ibigay ang tiwala ninuman sa kung kanikanino lang. Lalo na ang mga bagay na may kinalaman sa personal mong buhay. Isa yan sa mga rules ng buhay. Pero minsan, masarap maging malaya. Yung pansamantalang kalilimutan mong ikaw ay ikaw,  at ikaw ay iba, at ang iba ay hindi iba. At ang ESTRANGHERO ay hindi ang ibang tao. At ikaw ang ESTRANGHERO sa buhay mo.

Hugis ng Puso

 May iba't ibang hugis ang mga bagay, may bilog, may square, may rectangle, may triangle at marami pang iba. Bawat hugis ay mahalaga sa kapakinabangan ng mga bagay. Halimbawa, ang gulong ay hugis bilog upang malaya itong pumaikot-ikot o sa madaling salita ay gumulong. Hindi tatakbo ang mga sasakyan kung ang gulong nila ay hugis square o triangle. Bata pa lang tayo ay tinuruan na tayo ng iba't ibang hugis ng ating mga magulang at mga guro. Marahil isa sa mga naging paborito nating hugis ay ang hugis PUSO.

 Ang hugis PUSO ay sumisimbolo sa pagmamahal. Hindi gaya ng ibang mga hugis, na makikita natin sa ating mga paligid, ang puso ay isang natatanging hugis. Madalas ay makikita lang natin ito sa mga larawan o mga lugar na may okasyon. Ang hugis puso ay hindi tunay na hugis ng ating mga puso kundi isang paglalarawan lamang. Minsan naitatanong ko sa aking sarili, bakit nga kaya ganun ang kanyang hugis. Hanggang sa dumating ako sa isang konklusyon. :)

 Naranasan mo na bang magmahal? Alam kong lahat tayo ay may mga mahal sa buhay gaya ng ating mga pamilya at mga kaibigan. Pero hindi yan ang gusto kong sabihin. Yung pagmamahal na natagpuan natin mula sa isang taong nagpakita ng kabutihan, pagmamalasakit at atensyon na hindi natin nakikita o nadarama mula sa ibang tao. Oo, yung pagmamahal mula kay special someone. Masarap magmahal, sa isang idlap bigla kang napupunta sa ibang mundo. Pakiramdam mo parang palagi kang lutang. Kung minsan nawawala ka sa focus. Hindi mo na alam kung ano ang mga ginagawa mo. Walang ibang laman ang isip mo kundi SYA. Pag kumakain ka iniisip mo sana andun sya para share kayo. At pag nagkataon naman na share nga kayo sa pagkain mo, ok lang kahit isang kagat ka lang kasi feeling mo super busog ka na at wala kang gana kasi mas may gana kang panuorin sya habang sarap na sarap sa pagkain mo. Pag namamasyal ka kasama ang mga kaibigan, physically present ka pero buong pagkatao mo nawawala. Pag naka-receive ka ng text mula sa kanya, nagwawala ka na sa kwarto mo, kawawa naman pag may kasama ka, bugbog sarado sayo dahil sa sobrang kilig mo. Pag sinabihan ka nyang maganda ka, ok ka nang mamatay, kasi feeling mo fulfilled ka na. Late ka na matulog sa gabi kasi ayaw mong matapos yung mga bagay na iniisip mo tungkol sa kanya. Madalas ini-imagine mo na magkasama kayo at magkaholding hands. Ang malala iniisip mo na kayo na! Haist! Ok lang yan. Hindi lang naman ikaw ang nakakaranas ng ganyan. Lahat naman halos ng in-love ganyan e. Kaya nga sinabi ko masarap ma-inlove. Kasi nagagawa mo yung mga bagay na dati hindi mo nagagawa. Nagiging malakas ang loob mo na gawin yung mga dating kinatatakutan mo at natututo ka ng mga bagong  bagay kasi gusto mong magpa-impress. Pero madalas natututo ka maging TANGA.

 Masarap magmahal, oo, pero masakit din. Maraming dahilan kung bakit tayo nasasaktan pag nagmamahal tayo. Minsan kasi mahal mo pero hindi ka mahal. Parang kahit anong gawin mo walang halaga sa kanya. Minsan mahal mo at mahal ka pero hindi pwede kasi may ibang masasaktan, may ibang nagmamay-ari o may ibang umaangkin. Minsan mahal mo at mahal ka pero hindi pwede kasi iniiwasan nyo ang kung ano ang masasabi o opinyon ng iba. Minsan mahal mo pero kaibigan o kapatid lang ang turing sayo. Minsan mahal mo at mahal ka pero natatakot kayong walang patutunguhan ang mga nararamdaman nyo at may panghihinayangan sa pagkakaibigang mayroon kayo sakaling hindi umubra. Minsan mahal mo at mahal ka pero may mga pagkakataong sinisira kayo ng kawalan ng tiwala sa isa't isa. Pagkakataon na mismo ang humahadlang. Minsan mahal mo at mahal ka pero wala kayo sa tamang lugar at panahon. Na kahit ipaglaban nyo ang isa't isa hindi kayo mananalo sa sitwasyong kinaroroonan nyo. Ang sakit noh? Pero ganun talaga ang magmahal. Masarap pero masakit.

 At yan ang dahilan kung bakit ganyan ang hugis ng puso. Ang dalawang curve sa taas ay sumisimbolo sa dalawang taong nagmamahalan. At ang patulis sa ibaba ay sumisimbolo sa sakit o pain na pwede nilang maranasan. Ngayon alam ko na kung bakit ganyan ang hugis ng puso. Masarsap magmahal pero masakit.

 Gayunpaman, hindi ibig sabihin na masakit magmahal ay hanggang doon na lang. Ang sakit ay anino lang ng pagmamahal. Tayo pa rin ang magdidikta kung ano ang kahihinatnan ng ating mga puso. Maaaring maraming pagkakataon tayong masasaktan, mahihirapan. Mga pagkakataong akala natin ay durog na tayo at hindi na natin kakayanin. Pero sa tuwing nasasaktan tayo, lalong tumitibay ang ating mga puso. Mas nagiging matigas at buo. Ang mga sakit na nararanasan natin ay nakatutulong upang mas maging handa tayo na magmahal muli. Maaaring sa ibang taong makikilala natin o sa mismong taong nakasakit sa atin. At sa tuwing nasasaktan tayo, mas natututunan natin kung ano ang tunay na pagmamahal.

 Maaaring sa paglipas ng panahon ay mabago ang hugis ng mga bagay sa ating paligid, pero hindi ang ating mga puso. Patuloy itong masasaktan, pero patuloy rin itong magmamahal.

Man's Bestfriend?

Takot ako sa aso..

sa tuwing nakakakita ako ng aso kahit na alam kong malayo ito sa akin

hindi ko maiwasang hindi kabahan.

Maging sa mga panaginip ko,

humahanap ako ng mga daan kung saan makakaiwas ako sa aso.

Marahil nakakatawa para sa iba, 

pero masisisi mo ba ako kung alam mo ang puno't dulo nito?

Isang pagkakamali ang nagawa ko kaya't nagsimula ang takot kong ito.

Naaalala ko pa ang araw na iyon,

namamasyal kami ng ate ko ng biglang bumukas ang isang gate.

Lumabas ang isang batang babae dala ang kanyang aso,

malaki ito at kulay itim.

Nanlilisik ang mga mata nito at nag-aambang sunggaban 

ang sino mang magkamaling kumilos.

Pinigilan ako ng ate ko na gumalaw 

sa kaalamang hindi magdadalawang isip ang asong ito na kagatin ako.

Nanatili ako sa tabi nya na hindi halos humihinga

sa takot na baka maramdaman ng aso 

maging ang hangin na lumalabas sa aking ilong.

Ilang sandali pa'y nakaramdam ako ng pagka-inip,

marahil dulot ng pagiging bata

na hindi mapakali ng walang ginagawa.

Inisip kong kung tatakbo ako ng mabilis ay hindi ako nito aabutan.

At malaya na akong makakapaglaro pagkatapos.

Palibhasa'y musmos, di ko alintana ang kakayahan ng isang aso

lalo na sa pagtakbo.

Tinanaw ko ang daan na maaari kong takbuhan.

Nang masigurado kong walang sasakyan na makabubundol sa akin,

sinimulan kong tumakbo.

Sa isip ko'y malaya na ako.

Subalit sa aking paglingon habang ako'y papalayo,

nasulyapan ko ang asong itong papalapit sa akin

na animo'y hangad akong unahan sa finish line.

Sa sobrang takot ay binilisan ko pa ang pagtakbo.

Isang batang pilit inihahakbang ng malaki ang maliliit nitong mga paa

mailigtas lamang ang nanganganib nitong buhay.

At ang kaawa-awang batang ito ay hindi na kinaya ang pagod

ng mga paang hindi sanay sa takbuhan

at tuluyan nang sumubsob ang murang katawan sa lupa.

Inisip kong iyon na ang aking katapusan.

Mabilis ang mga pangyayari.

Naramdaman ko na lang na inaalalayan na ako ng ate ko sa pagtayo.

Buhay ako!

Ligtas ako at walang kagat ng aso!

Tanging galos lang sa mga tuhod at siko ang aking tinamasa.

Kanino ba ako dapat magpasalamat?

Sa isip ko'y inalalayan ako't niligtas ng Guardian Angel ko :)

Ikinuwento sa akin ng ate ko ang mga pangyayari.

Inabutan daw ako ng aso't sumunggab sa likod ko.

Mabuti na lamang raw at nadapa ako

kaya't nakalagpas sa akin ang asong iyon

at mabilis napigilan ng amo nito.

Nakaligtas ako subalit magmula noon,

hindi na naalis sa akin ang takot sa mga aso.

Isang bagay ang natutunan ko sa pangayayaring yon.

Hindi mo dapat pinapakita ang takot mo sa mga aso.

Ngayon alam ko na ang dapat kong gawin.

Sa katunayan, may mga alagang aso kami sa bahay.

Kapapanganak lang ng dalawa naming aso.

Tig-lima silang anak.

Sa kabuuan ay may tatlong aso at sampung tuta kami sa bahay.

Noong panahon, takot ang mga tao sa aso.

Subalit ngayon, tila mga aso na ang dapat matakot sa tao.

Iba't ibang mga paraan ng pang-aabuso ang ating nababalitaan.

Nariyan ang pagkatay sa mga aso para lang gawing pulutan;

Ginagawang katuwan ang pananakit sa kanila;

Ipinapasok sa sako at sinasabit sa mga sasakyan;

Mayroon pang iba na naglalagay ng paputok sa nguso ng aso.At marami pang iba.

Nakakalungkot mang isipin,

tila hindi na nabibigayang halaga ang mga hayop na ito.

Tinagurian pa man din nating silang "man's bestfriend"

sasaktan lang rin naman pala natin sila.

Ganun ba ang nais nating gawin sa atin ng ating mga kaibigan?

Ang mga hayop ay nakararamdam din ng sakit.
Ngunit marunong din tumanaw ng utang na loob.


Isa si Tabang sa mga kahanga hangang halimbawa
ng mga asong ipinaramdam ang kanilang pagmamahal sa kanilang amo.
Iniligtas ni Tabang ang among kamuntik nang mabangga ng isang motorsiklo.
At sa kasawiampalad, ito ang kanyang kinahinatnan..

Kung tutuusin at kung iisipin 

malaki dapat ang galit ko sa mga asong ito

dahil sa nangyari sa akin.

Ngunit hindi ganun kakitid ang utak ko

upang saktan ang mga hayop na walang muwang.

Biniyayaan tayo ng higit na talino at kakayahan ng Maykapal,

higit sa anu mang nilalang dito sa mundo.

Nawa'y gamitin natin ito upang pamunuan 

ang mga bagay sa paligid natin 

ng may pagmamahal at pagmamalasakit.

Maging hayop man ito o ating kapwa tao.

Hinahanap ba ang pag-ibig?

Marami akong mga kilalang tao na hindi masaya,
ang dahilan ay dahil sa sila ay nag-iisa at walang kasama.
Hindi ko ibig sabihin na mag-isa lang silang namumuhay, 
kundi mag-isa lang nilang hinaharap ang mga problema sa buhay. 
Nasa tamang edad naman na sana, 
kaya lang wala pang mapiling katuwang. 
Hinahanap nga ba ang pag-ibig?
Maraming aklat ang pwedeng sumagot sa tanong na ito. 
Maraming mga pananaw mula sa mga eksperto.
Gayunpaman, may iba't ibang pag-iisip ang mga tao
kaya't ibigay mo man ang lahat ng opinyon, 
nasa kanyang sariling paniniwala pa rin ang sagot.
May mga nagsasabing kung uupo ka lang at maghihintay 
walang darating na Prinsesa o Prinsepeng 
sasagip sa di matinag mong paniniwalang mayroon nga.
Pero bakit naman yung
isang kakilala ko sumakay lang ng bus, 
isang buwan ang makalipas kinasal na? 
Wag mo namang sabihing naghanap sya sa bus 
at tinanong sila isa isa kung sinong Single pa sa kanila? 
May mga nagsasabi naman 
na sa halip na hanapin mo ang taong magmamahal sayo 
ay ihanda mo ang iyong sarili.
Kapag naging karapat dapat ka para sa isang tao,
darating yung karapat dapat para sa'yo. 
Bakit naman yung isang kakilala ko, 
mahigit sampung taon nang hinanda ang sarili, 
hanggang ngayon mag-isa pa rin? 
Tumanda nang dalaga at tila wala nang pag-asang magkaasawa? 
Ano nga ba talaga ang dapat gawin? 
Maghanap o maghintay? 
Para sa akin, sa sarili ko lang pananaw, 
ang pag-ibig ay napapasa kanilang handa nang tanggapin ito 
kasama ang mga problemang kaakibat nito. 
Bakit sya wala pa ring asawa? 
Siguro ayaw nya ng lalaking payat. 
Siguro ayaw nya ng babaeng maitim ang nguso. 
Siguro ayaw nya ng lalaking madaldal. 
Siguro ayaw nya ng babaeng mabagal kumain 
at hindi umiinom ng tubig na walang yelo. 
Siguro nga yun yung dahilan kung bakit hanggang ngayon wala pa syang asawa.
Marahil ang dahilan ay dahil hindi pa nya kayang
tanggapin na makikisama sya sa isang taong may mabahong hininga. 
Totoo naman, 
sino ba naman ang taong gustong sa bawat paggising nya sa umaga, 
mabahong hininga ng asawa ang babati sa kanya. 
Iisipin mong wag na lang gumising at matulog na lang 
hanggang makaalis na papunta sa trabaho ang asawa mo 
nang hindi mo na kailangang magbigay ng goodbye kiss. 
Ang tao nga naman gusto ng kasama 
pero ayaw tanggapin na walang taong perpekto. 
Oo, naghahanap ng isang prinsipe at ang daming pinapangarap 
na animo'y mayroon sa tunay na buhay. 
Walang ganun kahit maghintay ka ng limampung taon o mahigit pa.
Dahil kahit ang pinakamayaman at pinakamakapangyarihang hari 
ay mabaho rin ang utot. 
Ang ibig kong sabihin, 
wala namang masama kung mag-set ka ng standard mo 
pero wag mong asahang ganun nga ang mapapangasawa mo. 
May kakilala ako ang gusto mayaman, matangkad,
matalino, mabait, responsable, at higit sa lahat gwapo! 
Ayun nung magkita kami kamakalawa 
wala sa mga nabanggit meron ang asawa nya,
kabaliktaran lahat. 
Pero nung tinanong ko sya kung mahal nya, 
ang sagot nya oo naman. 
Hindi naman daw mahalaga kung anong itsura, 
ang importante mahal sya. 
E di ganun na nga, 
kinain nya yung sarili nyang salita.  
Ang pag-ibig ay hindi pakahulugan ng panglabas na kagandahan at kayamanan. 
Kung wala sa taong mahal mo ang mga katangiang hanap mo, 
tulungan mo syang angkinin ang mga yaon.
Ang ibig kong sabihin, 
maging bahagi ka ng pag-unlad nya at pagkamit ng salitang kaganapan 
o pagiging ganap. 
Yan ang pagmamahal, 
oo hinahanap yan. 
Hinahanap yan at sinisimulan sa sarili mo. 
Kung hindi mo kilala kung sino ka at kung ano ang gusto mo, 
di mo makikita ang taong para sa'yo. 
Oo hinihintay yan, 
at ang paghihintay ay hindi nangangahulugang wala kang gagawin. 
Sa paghihintay ay inihahanda mo ang iyong sarili.
Inaayos mo kung ano sa tingin mo ang kailangang ayusin.
Gawin mong ikaw ang pinakamaganda,
kahit ikaw lang ang naniniwalang maganda ka,
ang mahalaga ay may isang naniniwalang ikaw nga. 
At sakaling dumating ang taong iyon na para sa iyo,
alam mong sya na nga.
At walang pag-aalinlangan mo syang tatanggapin sa buhay mo 
at alam mong di ka na mag-iisa pang
muli. 

Ngayon tatanungin kita, hinahanap ba ang pag-ibig? 

Kwento mo to, ikaw ang may akda :)

Isang bagay ang napagtanto ko, ito ay ang kakayahan nating magpasya para sa ating mga sarili. Tayo mismo ang gumagawa ng ating sariling kwento, kung paano natin ito gustong simulan at ano ang kahihinatnan nito sa huli. Natutunan ko na malaki ang nagiging bahagi ng ating mga pagpili sa ating buhay. 10% ay dulot ng mga bagay na nakapaligid sa atin at 90% ay bunga ng ating pagpapasya. Nangangahulugan lamang ito na tayo ang lumilikha ng desenyo ng ating kapalaran.

Masarap tumawa, tama?

Mas masarap humalakhak.

Ang sarap ng buhay pag walang problema!

Pero kahit anung iwas natin,

may mga pagkakataong hindi natin kontrolado.

May mga pangyayaring hindi ayon sa ating nais,

at hindi tumutugma sa ating mga plano.

Subalit hindi totoong wala kang kayang gawin.

At hindi totoong hindi mo kasalanang pangit ang araw mo!

Lahat ng nangyayari sa'yo, 

hindi mo man ginusto,

ikaw ang responsable dito.

 RAISSA LAUREL

BAR EXAM EXPLOSION VICTIM 

Isa si Raissa Laurel sa mga taong hinahangaan ko

kung lakas lang ng loob ang pag-uusapan.

Hindi lang sa tapang maging sa Positibong pagharap sa kanyang dinanas.

Inisip kong kung ako kaya ang nasa kalagayan nya,

ganun ko rin kaya tatanggapin ang mga pangyayari?

Marahil ay panghihinaan ako ng loob at iisiping hindi patas ang buhay!

Subalit iba ang kanyang ipinamalas sa ating lahat.

Isa lang si Raissa sa mga taong dapat nating tularan,

o pagkunan ng inspirasyon sa mga panahong nahihirapan tayo.

Maaaring sa mga desisyong ginagawa natin 

o sa mga reaksyong ipinakikita  natin sa mga nangyayari sa atin.

Hindi madali ang buhay,

pero mas magiging magaan kung positibo natin itong ipinamumuhay.

Hindi masamang isipin ang problema, 

hindi naman kasi yan tinatakasan.

Pero hindi ba mas magaan sa pakiramdam pag masaya?

Hindi masamang ngumiti,

at lalong hindi masamang tumawa.

Kwento mo 'to.

Ikaw ang may akda ng buhay mo.

Paano mo ba ito gustong magwakas?

Sabi nga nila hindi mo kasalanang ipinanganak kang mahirap.

Ang kasalan ay kung mamamatay kang mahirap :)

Ang usaping ito ay hindi lang tungkol sa pera o yaman,

kundi pati na rin sa sarili mong kaligayahan.

Ikaw ang pumipili sa gusto mong maramdaman.

Kahit gaano kagulo ang paligid mo,

kayang kaya mo pa ring ayusin ang sarili mo.

Paano ba nagsimula ang kwento mo?

Hindi mo ba gusto?

Sabi ko nga sa iyo, kwento mo 'to!

Ikaw ang bahala sa wakas na gusto mo!

I'm Kuki :)

Gusto kong sabihing simple lang ako pero hindi 'yon ang totoo.
Marami kasi akong  gustong gawin sa buhay.
Gusto kong libutin ang mundo at pasyalan lahat ng pwedeng puntahan.
Masaya ako sa buhay ko kahit maraming mga problema,
Iniisip ko lang lahat naman yan lilipas parang oras at edad.
Sino bang tao ang walang problema? Lahat naman meron.
Pala-kaibigan ako, lahat halos kaibigan ko.
Pero pili lang ang mga pinagkakatiwalaan ko.
Pag dating naman sa pag-ibig, marami ako nyan.
Pagmamahal mula sa pamilya at mga kaibigan.
Hanggang dun lang talaga, tanggap ko na 'yon.
Hindi dahil sa hinahayaan kong kontrolin ako ng kung sino man.
Pero may mga bagay lang talaga ako na pinapahalagahan.
Naniniwala ako na pwede kong gawin anumang gustuhin  ko,
Basta magiging masaya ako sa buhay ko.
Gayun pa man, may mga bagay na dapat isaalang-alang.
Naniniwala rin akong bawat tao ay may iba't ibang kakayahan.
Maaaring mas matalino ang isa pero mas maabilidad ang iba.
Ang galing ay hindi nasusukat sa narating ng isang tao.
Hindi sa mga bagay na pwedeng maipagmalaki sa iba.
Kun'di ang kakayahang mabuhay ng may pakikisama.
Marami akong talento kung yun lang ang pag-uusapan.
Ang problema sa dami nila hindi ko alam paano ko sila pauunlarin.
Sa dami kong kakayahan, pagpapaunlad pa ang aking kahinaan.
Marami pang bagay tungkol sa akin at sa mga gusto at ayaw ko.
Lahat yun nandito sa blog ko, ENJOY!!